Qarabağsız İllərimiz

четверг, марта 06, 2008

Qarabağsız İllərimiz

Hər il olduğu kimi, ötən ili də o doğma Qarabağsız illərdən biri kimi özündə bir çox gerçəklikləri, dərdləri gizli saxlayaraq başa vurduq. O illər ki, bir millət kimi sahib olduğumuz həqiqi dəyərlərimizi itirə-itirə yaşayaraq başa vurmuşuq. O həmin illərdir ki, itirdiyimiz o dəyərləri sevinclə, atəş-fəşanlıqla başa vuraraq növbəti ilimizi də bu acı durumda yaşamağa məhkum edirik.
Hər il o atəş-fəşanlıq səslərini eşitdikcə Xocalıdakı körpələrin məsum gözlərindən axan göz yaşları, anaların üz-gözlərinə vuraraq etdiyi fəryad səsləri, qocaların imdad çağırışları gözümün önündə canlanır və içimdən hayqıraraq “Dayanın! Nə vaxta qədər öz keçmişimizi unudaraq yaşamağa davam edəcəyik» - deyə bir nida qopur.
Nə vaxta qədər bu rəzil halda yaşamağa özümüzü məhkum edəcəyik?!!
Əsrlər boyu bu zülmləri, vəhşilikləri yaşayan bu millət deyilmi, nə oldu xalqımın qan yaddaşına?!
Millətinin azadlığı, hürriyyəti yolunda tanklar qabağında silahsız - sanki bir azadlıq sipəri yaradaraq minlərlə şəhid verən bu millət deyilmi?!
Əsrəlr boyu Xətailər, Rəsulzadələr, Topçubaşovlar kimi dühalar yetişdirən bu millət deyilmi?!
Nə vaxta qədər itirə-itirə gedəcəyik?!
Haradadır bu millətin igidləri, ərənləri?
Haradadır bu millətin aydınları, düşünən beyinləri?
Məgər zamanmı dəyişib, yoxsa biz zamanın bururğanında dəyişərək özgələşmişik?
Məgər biz bu millətin bir parçası deyilikmi? Məgər Xocalı kimi o dəhşəti, vəhşiliyi görən, 20 yanvar kimi azadlıq eşqinin şirinliyini duyan, Qarabağ kimi şəhidlik ruhunu hiss edən biz deyilikmi?
Bəs nə tez unutduq keçmişimizi?!
Xocalı kimi faciəsi, 20 yanvar kimi azadlığı, şəhidlik kimi ruhiyyəsi olan bu millət unudulmağa haqqı çatmır. Ən azı ona görə ki, bu millət dühaların eşqi, imanı, şəhidlərimizin qanı ilə can verilərək yaşadılıb. Bu millətin xəmiri İmam Hüseyn (ə) eşqi ilə yoğrulub, Əhli-beyt (ə) məhəbbəti ilə nurlanıb.
Bəlkə düşünmək, fərqinə varmaq istəmirik?!
Nə vaxta qədər ki, bir millət kimi sahib olduğumuz həqiqi dəyərlərimizi qoruyub saxlaya bilməyəcəyiksə, keçmişimizi, həqiqi düşmənimizi unudaraq bu laqeyidliklə yaşamağa davam edəcəyiksə, bu millətə öz qanııyla, qeyrəti, imanı ilə can verən şəhidlərimizi, dühalarımızı, aydınlarımızı unudacayiqsa - gələcək illərimizidə bu acı və rəzil durumda yaşamağa məhkum olacağıq. Düsünmək, ozümüzə qayıdış məqamıdır. Qarabağ iniltisini duymaq vaxtıdır...