Səhabə məktubu

İslam şəhidlərinin əziz xatirəsinə

Salam. Həmd yalnız aləmləri yaradan Allaha məxsusdur. Sonra bildirmək istəyirəm ki, bu məktubu bir hadisənin təsiri altında yazıram.
Mən Mədİnədə doğulmuşam. Peyğəmbərin iştirak etdiyi bütün döyüşlərdə iştirak etmişəm. Seyyidüş-Şühəda Həmzənin şəhadətini görmüşəm.
Rəsuli-Əkrəm (s) və Xanim Zəhrasız (s.ə.) Mədinə küçələrində ağlayaraq dolaşmışam. Elə bilirdim bunlardan böyük müsibət İslam dünyasinda baş verməz. Amma görəcəkli günlər qabağdaymiş…
İllər ötdü… Kufədən savaş səbəbilə çıxmışıq. Artıq bir neçə məntəqə arxada qoymuşuq. Qumsallıqdan qalxan narın qumlar mücahidlərin üzlərini tez-tez ziyarət edir. Ordu irəliləyirdi. Yolumuz Siffeynəydi. Əli (ə) öndə gedirdi. Bır ərazıdən keçırdık. Səbəbını bilmədən urəyim darıxmağa başlamışdı. Bu ərazidən tez uzaqlaşmaq istəyirdım. Amma ordu yavaş-yavaş boz qumsallıqda dayandı. Hamını maraq bürüdü: ”nə baş verır, nə üçün dayanmışıq?”. Süvarilərdən bir nəfər dözməyərək irəliyə səsləndi…
«Bizi kimsə bu işdən agah edəcək, ya yox?» - «Əlinin əmri belədir». Bu cavab əslində Əli (ə) böyüklüyündə nigarançılıq yaradırdı. Axı bura hara idi ki, yaxınlıqda bır dənə də olsun urəkaçan bir şey yox ıdı?! Baxdıqca uzanan boz qumsallıqan savayı…
Əlinin atı ordudan yavaş-yavaş aralanırdı. Gözlərı səhrada ünvansız gəzişirdi. Gah uzaqdakı təpəliyə, gah tikanlı kollara, gah da bir az aralıqda axan Fəratın bır qoluna tərəf baxırdı. Bir cuxurun yanında atdan endi və üzünü qoşuna tərəf cevırıb, «Atlardan enın, bura süvari olan yer deyıl!» - dedi. Burada Adəm [ə] tövbə diləyərək gəzdiyi vaxt dərdini unutduğu yerdır, bura da Nuhun [ə] gəmısınin lərzəyə gəldiyi yerdir, buara Suleymanin [ə] əza saxladığı yerdır, bura Xatəmul-ənbıyanın (s)…. Daha Əlinin nitqi kəsıldı. Əmmaməsının uclarını gözlərinə sıxdı.
Yadima Xəndək döyuşu duşdu. Əmr ibn Əbdüvəd meydanda rəqib səsləyəndə Peyğəmbər (s) "YOXMU İÇƏRİNİZDƏN BİR NƏFƏR MEYDANA ÇİXSIN" deyəndə haminin gözu qeyri-ixtiyar Əliyə dikilmişdi. Əli isə gözlərini Peyğəmbərin (ə) mübarək dodaqlarına dikmişdi ki, sözləri bir an havada qalmasın. Hər çağırışına «ləbbeyk» deyirdi. Ən çətin anlarımızın pənah yeri idi.
Yaxşi, Əli nədən ağlayır, kimə ağlayır? Bu fikirlərimi Əlinin sözləri dağıtdı. Əlinin dizləri qeyri-ixtiyari olaraq o çökəkdə qatlandı. Əlilə üzünü tutdu, göz yaşları ağ saqqalından süzülüb çökəkliyə tökülürdü. Bütün qoşunun hali dəyişmişdi, səbəbini bilmədən hami ağlayırdı. Əlinin sözləri elə bil kainatın dərinliklərindən gəldi. "BURA BALAM HUSEYNİN QƏTLGAHIDIR---KƏRBƏLADIR".
Elə bil bu səs bütün səhra üzərində dalğalandı.
Yadıma Mədinə küçələrində gecənin səssiz sükutunu «HUSEYNİM, VAY» sədaları ilə pozan Zəhra düşdü, yadima xütbə söyləyərkən balaca Huseyni (ə) yıxıldığı yerdən qaldirmaq üçün minbərdən enən Peyğəmbər (s) düşdü…
İlahi! Bu nə cəhalət! - deyə düşündüm. Bu nə qəflət! Məgər bu qədər qısa zaman kəsimindən sonra “Cənnət cavanlarının ağası”na əl qaldırmaqmı olar?!! Rəsuli-Əkrəmin (s): ”Huseyn məndəndir, mən də Huseyndənəm” deməsi bu qədər tezmi unudulacaq?!
Əlinin (ə) üzü Fərata «Qolsuz Ələmdarim, vay!» deməsi elə bil məni silkələdi. Məgər mən döyuşə getmirəmmi?! Qarşi tərəfdə döyuşənlər dillərində təhlil (lə ilahə illəllah) deyərək, qəlblərində Əlinin qanına susamayıblarmı?! Cəməldə verdiyin qurbanlar kimlər idi ki?! Ey qafil! Zəhraya nankor olan Hüseynin qanina əl batırmazmı?
Biz yola duşuruk. Mən Siffeynə Hüseynin intiqaminı almaq üçün gedirəm. Mən Siffeynə getməklə - Zəhraya: «Bax, sağ olsaydim Hüseynin çağrışına «ləbbeyk!» deyənlərdən olardım» -demək istəyirəm.
Bu naməni Kərbəlada qoyub gedirəm. Qoy Hüseyn zəvvarları bilsinlər ki, biz onları görməsək belə, onların müntəzirləriyik. Qoy bizləri həmişə yanlarinda bilsinlər, çunki onları daima yanımızda bilirik.
İmza: Hüseyn əzadarı.

Mətləb Həmzəyev
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi