Bir səhər torpaq üzərində yalın ayaqlarla yüyürərkən xəyallar aram dənizin ləpələri tək fikirlərimi öz ağuşuna alıb məndən bir xeyli uzaqlara apardı. Fikrimdə düşünə-düşünə torpağa baxıb onun nə olduğunu anlamayırmış kimi hey gözlərimi zilləyib öz-özümə sual verdim. Torpaq - bu nədir? Bu haqda düşünərkən çoxşaxəli budaq kimi müxtəlif fikirlər beynimdə dolaşırdı. Üzərində gəzdiyim bu torpaq doğma bir nəyisə xatırladırdı. Bəlkə bu ona görə idi ki, bu doğma vətən torpağının bir parçası idi? Bəlkə gözüm bu torpağı seyr etməyə adət etmişdir? Bəlkə torpaqdan yaradılmağım, bəlkə başqa bir səbəb? Torpağa biz həyatımızla bağlıyıq. Torpaq həyatdır: ağaclar, çiçəklər, çəmənlər, çaylar, dənizlər - həyatla qaynayan dünya. Ən ali xəlq olunmuş insandan ən kiçik, mikroskop altında görünən canlı orqanizmlərə qədər torpağa bağlıdır.
İnsan torpağı əkir, becərir, öz xeyri üçün ondan istifadə edir. Öz yaşayışında evlərini onun üzərində tikir. Torpaq insanın ixtiyarına verilən bir nemətdir, bərəkətlidir, onda zəhmət çəkənə arxa çevirmir, zəhmətinə qiymət verir, nemətlər bitirir. Onu əkib-becərdiyi kimi də qorumalı, uğrunda mübarizəyə qalxmalı, lazım gəldikdə candan belə keçməli olur insan.
Torpağın üstündə və üzərində döyüşlər aparır insan. Torpaq işğal olur, yağı tapdağı altında qalır, qurbanlar bahasına qaytarılır. Torpaq da onun uğrunda canından keçənlərə bir xüsusi münasibət göstərir, onların vücudlarını olduğu kimi qoruyub saxlayır.
Əgər əvvəlimiz torpaqdandırsa, sonumuz da torpaqdadır. Dünyaya gəldiyimiz kimi dünyadan gedir, bir-birimizin yanında xəbərsiz qonşular kimi Qiyamət gününə qədər torpaqda uyuyuruq. Bu vəziyyətdə bir sual canlanır. İnsan bu torpağa həris olur, onu alır, satır - bəs sonu? Bir gün torpaq onu alıb-satanları öz ağuşuna alır. Həqiqətdə torpaq mənimdir, sənindir və ya başqasının? Həqiqətən mənim olsaydı mənə qalardı, sənin olsaydı sənə qalardı və heç bir halda əksi olmazdı. Məzar olan torpaq uca insanları da, zalım, düşgün insanları da udur, gizlədir, sanki olmayıblar. Onlardan xatirə yalnız sağ ikən gördükləri əməllər xəbər verir. Torpağın bu adətini düşünərkən səmaya istiqamətlənən sonsuz sayda pillələr inşa edib hey yüksəlsə də, insan qürurlana bilmir, təvazö göstərir və üzərində gəzdiyi torpaq altında aciz qalacağını dərk edir. Bəlkə buna görədir ki, dinimiz «bəndə Yaradanına səcdəni torpaq üzərində etməlidir» -deyə buyurur ki, əvvəlimizi və axırımızı unutmayaq?
Bu düşüncələr sonda ürək ağrıdan bir hədəfi - bu gün işğal altında olan müsəlman torpaqlarını xatırlatdı. Qarabağı, Qüdsü xatırlatdı... Bu məqamda Həzrət Peyğəmbərin (s) vətəni sevmək, torpaqları qorumaq haqda buyurduqları yadıma düşdü və bir müsəlman olaraq hələ də işğal altında torpaqlarımızın olması məni sarsıtdı... İntizar və həsrət bir gün Peyğəmbərin (s) buyurduqlarının həyata keçəcəyinə inamımı, ümidimi gücləndirərək öz yerini səbrlə əvəzlədi.
«Ümid sonuncu ölür» - deyirlər. Nə qədər nurlu sabaha ümidlə yüksək amallar uğrunda ölənlər olub. Ölənlər? Xeyr! Ölənlər yox, azad vətən torpaqları uğrunda canından keçənlər. Şəhidlər. O kəslər ki, Allah dərgahında diridirlər. Bizlər o kəslərə borcluyuq. Qiyamət günü onların qarşısında, onların sualları müqabilində cavabsız, aciz qalmamaq üçün gərək torpaqlar azad ola, gərək bu ağır borc ödənilə. Borc ona görə borcdur ki, qaytarılır. Hər bir işin əvvəlində sonuna ümid var ümid, ümid. Ümidlərin zirvəsi Allahdır. Sonsuz qüdrət sahibi Allaha ümid bəsləməklə arzulara çatmaq mümkündür. Arzuların sonu var. Son, nəhayi arzu olunan isə Allahdır. O isə əzəli və əbədidir.
Arzu və ümidlərimiz Allahla olsun!
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi
Комментариев нет:
Отправить комментарий