Salam olsun deyilən haqlı iradlara, hər işə qoyulan bir “mız” kimi baxanlarımıza. Ay kişi, adam da adamın hər təşəbbüsünə bu qədər qarşı çıxar? Hamı iş görəndə xoş, mən iş görəndə naxoş? Peşmanam əlimi nəyəsə uzadım ki, hərə bir tərəfdən düşür üstümə. Nədir, nəyim nəyinizdən əksikdir? Niyə məndən giley-güzar edirlər, baş aça bilmirəm. İndi mən sizdən gileylənim, siz də dinləyin.
Yadınıza gələr, qabaqlar indiki müasir ünsiyyətə yararlı, hədəflərini heç bir qaranlıq cəhət saxlamadan tam təzahür etdirən üst-qiyafələri biz tərəflərdə olmazdı. Bu möhtəşəm səhnənin pərdə açılışı aşkarlıq epoxasına, qurama yenidənqurma uzaqda durma və s. və i. gurultulu alqışlarla müşayət olunan şüarların son nəfəsdərmə dövrü ilə üst-üstə düşürdü. O vaxtlar bu geyim mədəniyyətinin pioneri və xalqın tanışlığını öhdələnən fədakar, xidmətinizdə daim hazır olan “mən” oldum. Bilmirəm mən olmasaydım bu avam kütlə nə edəcəkdi? Mən bilirdim ki, əməlim bir gün mütləq öz bəhrəsini verəcək. Ataların bir məsəli var. “Elə arxalanan igidin arxası yerə dəyməz”. Yadıma ataların daha bir yaxşı məsəli düşdü. “Örtülü bazar dostluğu pozar”. Mən də gücüm çatan qədər bu işə aydınlıq, açıqlıq gətirməyə çalışdım ki, camaatımız bir-birilə dost olsun, mehriban olsun. Xüsusən cavan oğlan və qızlarımız. Bir-birindən çəkinmək nəyə lazım? “Dünyanı sevgi xilas edəcək”. Odur ki, sevgiyə şərait yaratdım.
Qiymətini layiqincə verməsələr də demək olar ki, dünyanın xilasının özül daşını qoydum. Ancaq bəzi dünyagörmüşlər, ağsaqqal, ağbirçəklər məni qınayıb, qarğıdı ki, ey bunları satan, balan ölsün, belin bükülsün. Ə-ə, belə də iş olar? İnsaf da yaxşı şeydir. Daha sonra gündüzlər işdə-gücdə olan vətəndaşlarımızın və ölkəmizə gələn çox dəyərli işgüzar qonaqlarımızın gecələri fürsət bilib istirahət etmələri üçün güc verdim gecə barlarına. Yenə bu, “ ağzı göyçəklər” başladılar ki, adımızı batırırsan. Hələ üstəlik bardan gecələr şəhərimizi ağuşuna alan, ətrafa şən əhval-ruhiyyə yayan “gözəl musiqidən” şikayət edənlər də tapıldı. Biri gəldi ki, səsdən gecəni yata bilmirəm, bu səbəbdən səhər yatıb qalıram, işə gecikirəm. O biri gəldi ki, yuxusuzluqdan əsəb xəstəliyinə tutulmuşam. Camaatın da işi lap oyundur. Əzizim, yata bilməyirsən, əsəblərin yerində deyil? Gəl barımızda əylən, keyfin açılsın barı. Səndən artığı üçün əziyyət çəkməyəcəyik ki?
Daha sonra daha bir parlaq fikir məni vadar etdi ki, yerli və əcnəbi kişi və qadın müğənnilərin bütün hal və vəziyyətlərdə olan fotoşəkilləri dərc olunmuş jurnal işinə başlayım. Bunu da şəxsi mənafeyimə görə deyil, yalnız və yalnız xalqımızın, təkrar olsa da yenə də vurğulamalıyam ki, gənc oğlan və qızlarımızın hər gün yenilənən dünyadan geri qalmayıb hər şeyi görüb, bilib, heç nədən xəbərsiz olmamaları naminə bu ağır və məsuliyyətli işə əl qoydum, təvazö ilə desək barmaq...
Yenə də məndən narazı qaldılar. Adını vicdanlı qoyan bir-iki nəfər gəlib qapımı kəsdirdi. Sonra istədim ki, tele-məkanda yeniliklər edəm, gördüm ki, orada elə fövqəladə müasir düşüncə və dəyər hökm sürür ki, mənim bu illər ərzində həyata keçirdiklərimi və həyata keçirə bilmədiklərimi bütün bir günə yox, günün bir hissəsinə-elə “günün günorta çağı” 5-10 dəqiqəyə elə təsirli surətdə çatdırırlar ki, insanlarda olan bacarığa valeh olub, təəccübümü gizlədə bilmirəm. Bir göz qırpımında körpələr yetkinliyə qədəm qoyur yox, yetkinliyə “hoppanaraq” valideynlərindən heç nə soruşmadan hər şeydən xəbərdar olurlar. Bunun nəyi pisdir, anlamıram?
Bu təəccübdən açığı özümü bu işdə xəbərsiz və naşı hiss etdim. Lakin sevincdən gözlərim yaşla doldu. Böyük səslənsə də, əsl əzabkeşi tanıtdırmaq vaxtının yetişdiyini zəruri hesab edirəm. Bu işlərin əsasını 15-20 il əvvəl mən qoymuşam. Mən bu xalqın xeyirxah, lakin qədri bilinməyən balası (bəlası). Bütün bunları nəzərə almadan ömrümə və millətimin gələcək həyatına daha şanlı bir səhifə çevirirəm. Və tarixin “qızıl səhifələrinə qızıl hərflərlə” həkk olunacağı ümidilə bildirirəm. “Bu gün mən təntənəli surətdə and içirəm”. Mən bu gündən etibarən öz vicdanımın səsinə qulaq verəcəyəm, lazım gələrsə vicdanımın əlinə bayraq verəcəyəm.
Axı nə qədər bu xalqın malını çapıb-talayarlar? Mən də bu xalqın bir nümayəndəsi... Bu gündən, yox elə bu andan öz payıma düşəni vicdanımın tələb etdiyi qədər ələ gətirəcəyəm və ya ələ götürəcəyəm və ya əldən-ələ ötürəcəyəm. Nə qədər bu xalqın içindən çıxanlar özlərinə imkan quracaq, amma biz, həm də mən qıraqdan baxacağıq? Hə-ə, səndən soruşuram. Bu xalqın ali-dəyərlərini nə vaxtsa təyin edən olubmu ki, indi də təzə nəsə edənlərə imkan vermirlər?
Ay başına dönüm, belə dərd olmaz. Amma, yaxşı deyiblər “min dərdin min bir dərmanı var”. Bu dərdin dərmanı - “hərə öz bildiyini” etsin. Axı nə qədər olmasa, bu kiçik dünyada səmərəli ömrümün bir hissəsini sərf etməklə görün nələrə nail olmuşam. Ona görə də bu işdə də mən başbilən sayılmalıyam. Mənə tam əminliklə etimad göstərə bilərsiniz.
İmza: Qəlbi xalq malının yanğısıyla ağrayan ürək xəstəsi “Xeyirxah-CAHANDAR”.
GÖZLƏRİM
Mən yoruldum, qüssədən, qəmdən tutub tor gözlərim,
Gər şərafət istəsəm olsun görüm kor gözlərim.
Öz qəmim var, qeyrisindən ötrü mən biganəyəm
Kim yana, fəryad edə gendən baxar xor gözlərim.
Puç bir işdir gərçi yanmaq ac yetimlər halına
Şad olur yazıqları hər görsə dilxor, gözlərim.
Cənnəti kim gördü ki, boş şeydi öz keyfində ol,
Seyr elə hər guşəni, gör ləzzəti zor gözlərim.
Bəs filankəs mömin idi, öldü bir gün görmədi?...
Qan qaraldar heç nədən şayəd görə gor gözlərim.
Mən həya zad bilmərəm, iffət, həyadan dönmüşəm
Ta görüncən özgəsin şənlik qurar şor gözlərim.
Əfv elə Rəbbim, əgər əfv etməsən, yəqin məni
Göndərər məhşər günündə “narə” nankor gözlərim!
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi
Комментариев нет:
Отправить комментарий