XOCALI SOYQIRIMI

VƏ YA ERMƏNİLƏRİN ÜZƏ ÇIXARDIĞI «QƏHRƏMANLIQ»

Həyat çox ikiüzlüdür, əslində. Gah yaxşı, gah da pis anlarla qalır yaddaşlarda. Möqeyini müəyyən etmək çox çətindir. Əslində mövqesizdir. Daha doğrusu güclünün və ya gücün tərəfindədir. Qoca tarixsə çox müdrikdir. Sakit, vüqarlı, yaxşı dinləyən, hadisələri aydın təhlil edən və yekunda hər bir şeyə lazımi qiymət verən və hər nəticəni yerli-yerində yerləşdirəndir. Bu düşüncəyə çox inanıram nədənsə. Belə bir fikirlərlə başlamağının səbəbi hər hanfsı fəlsəfi (burada düşünürlərdən üzr istəyirəm) bəhs açmaq deyildir. Sadəcə, çox sadə, sadə olduğu qədər ağrılı, ağrılı olduğu qədər məsuliyyətli, məsuliyyətli oldğu qədər vətəndaş mövqeyi tələb edən bir hadisədən danışmaq isətyirəm.

ÇOX SADƏ:
26.02.1992… Səkkiz rəqəm. Qeyd etdiyim kimi çox sadə, lakin sadə rəqəmlərin mürəkəb taleyindən söhbət açacağıq.

SADƏ OLDUĞU QƏDƏR AĞRILI…
26.02.1986-cı il. Bu tarixdə qədim dünyaya. Paradoksal həyat məni bu tarixdə bir anaya sevinc olaraq gətirdiyi halda bu tarixin başqa ilində anamın anasına - Ana Vətənə qara libas geydirdi. Dünyaya göz açar-açmaz, sanki, körpə məsumluğundan doğan hisslə düz altı il sonra baş verəcək hadisəni duyurmuş kimi ağladım. Xocalıda həmvətənlərimin İlahi qiyamətdən öncə qopmuş qiyaməti üçün ağladım. Bəlkə, Xocalıda olub soydaşlarımızın taleyini yaşamaq da keçmişdi qəlbimdən. İndi də o kadrlar yadıma düşəndə nələr hiss etdiyim, yəqin, azacıq insanlıq hissi olanlar yad deyildir. Təhqir olunmuş cəsədlər, qoca, cavan, uşaq, bətnində körpə gəzdirən ananın vəhşiliklə öldürülməsi heç birinizin yadından çıxacaq bir şey deyil ki! İnsanlıq bu vəhşilik üzüncən hələ çox utanacaq. Yer üzündəki bu vəhşiliyin ləkələrini, bu faciənin qan izini aparmaqda buludların ağlaması yetməyib və yetməyəcək. Bu ləkəni yalnız, sən - AZƏRBAYCAN VƏTƏNDAŞI, yalnız sən - DÜNYA VİCDANLISI, apara bilərsən! Və o zaman qoca tarix həyatın ikiüzlülüyünü bir daha faş edəcək və gələcəyə yeni bir ibrət dərisi verəcək.

AĞRILI OLDUĞU QƏDƏR MƏSULİYYƏTLİ
Erməni ideoloqlarından biri Zori Balayan «Ruhumuzun dirçəlməsi» kitabında yazır: «Biz Xaçaturla ələ keçirdiyimiz evə girərkən əsgərlərimiz 13 yaşlı bir türk uşağını pəncərəyə mismarlamışdılar. Türk uşağı çox səs-küy salmasın deyə Xaçatur uşağın anasının kəsilmiş ətini onun ağzına soxdu. Daha sonra 13 yaşlı türkün başından, sinəsindən və qarnından dərisini soydum. Saata baxdım: türk uşağı 7 dəqiqə sonra qan itirərək dünyasını dəyişdi. Ruhum sevincdən qürurlandı. Axşam eyni şeyi daha 3 türk uşağına etdik. Mən bir erməni kimi öz vəzifəmi yerinə yetirdim. Bilirdim ki, hər erməni hərəkətlərimizlə fəxr duyacaq».
Bu yazılanları oxuyarkən nələr yaşadığınızı, hansı məsuliyyəti hiss etdiyinizi anlayıram. Elə bu şölənənən vətənpərvərlik, vicdan, qorxmazlıq duyğularınızdan cəsarət taparaq bütün dünyaya və özlərini «mütləq hakim» hesab edən firfonlara çatdırıram: «Bu millətin fərdlərini aradan aparmaq olar, lakin bu millətin ruhunu aradan arapmaq olmaz». Məhz bu millət öz rühünü şəhidlərindən alır.

VƏTƏNDAŞ MÖVQEYİ:
Mən Türkiyəli dindaş və dildaşlarımızın nə vaxtan bəridir ki, «erməni soyqırımı» məsələsi ilə nə qədər məşğul olduğunu gördükcə bu erməni ünsürlərinin həyasızlğına sadəcə təəccüb edirəm. Amma bizim MƏCLİSDƏ Xocalı qırğının soyqırım olması barədə rəsmi sənəd qəbul etdilməməsi məni bir vətəndaş kimi çox narahat edir. Doğrudur, hər şeyin dəqiq qiymətini Allah verəcək. Amma bizim də məsələlərə dair doğru qiymət verməyimiz lazımdır ki, həm Mütləq Haqq sahibinin qarşısına üzü ağ çıxaq həm də ŞƏHİDLƏRİMİZİN ruhunu şad edək.
Həyat öz siyətsizliyini davam etdirməkdədir. Fələstində, İraqda bu daha qabarıq görünür. Gözüyaşlı körpənin valideyinin soyuq cəsədi kənarında oturması, uşaqların əllərinə oyuncaq deyil, silah alması, hər xəbər bülletenində «İraqda bu gün partlayış nəticəsində 21 nəfər öldü …» deyilməsi və bü xəbərdən sonra şou tipli və ya hava məlumatı kimi məlumatın verilməsi və onu dinləyənlərin bu acı faciəyə və təzadlı xəbər düzümünə, hətta üzünün mimikasının belə azacıq dəyişməməsi həyatın paradoksal gerçəkləridir. Qoca tarixsə bir gün müdrik hakimlər kimi öz ədalətli hökmünü verəcək. Mən buna inanıram nədənsə. Bu çox uzaq və ya yaxın olsa da belə.

Eynal Qardaşov,
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi