Mister Pessimist

Nəyə görəsə axır zamanlar belə bir fikirə düşmüşəm ki, mən pessimistəm. Neyləyim axı, o tərəfə baxıram, bu tərəfə baxıram, yaxşı bir nəsə görmürəm, ancaq pis şeylərlə qarşılaşıram. Ona görə də pessimistliyə qapılıram.
Bu fikrə düşməyimin əsas səbəblərindən biri də “Hikmət evi” disbut klubunun keçirdiyi sonuncu iclas oldu. Mövzunun adıni hamının başa düşdüyü dildə desəm, belə olur “millətimizin müsbət və mənfi keyfiyyətləri” . Özünüzü hazırlayın getdik.
Disbut başlayan kimi ilk əvvəl millətin mənfiləri aydınlaşdırıldı. A qardaş, bizim nə qədər çatışmayan cəhətimiz var imiş. İlk çıxış edən spiker (P.S. Amma bu spikerin parlamentdəki spikerlə heç bir əlaqəsi yoxdu) bizə iyirmi dəqqiqə ərzində ötuza yaxın mənfini dalbadal neçə dedisə, hamımız şoka düşdük. Yadıma rəhmtlik Sabirin “Hophopnamə“-si düşdü. Ta mən onları burda sayıb sizi də depressiyaya salmaq istəmirəm. Nə isə...
Sonrada millətin müsbət keyfiyyəti barədə ikinci spiker danişdı. Ancaq mənim və həmçinin də disput iştrakçılarının nəzərindən qaçmayan bir məqam oldu ki, sadalanan müsbət keyfiyyətlər daha çox bizim keçmişdə mənsub olduğumuz, daha doğrusu dədə-babalarımıza məxsus dəyərlər idi . Bu da o deməkdir ki, biz tarix boyu bizə ötürlmüş keyfiyyətlərə sahib çıxa bilməmişik (elə QARABAĞ kimi).
Disbut barədə bu qədər bəsdir. Keçək mənim pessimist olmaq məsələmə. A başına dönüm, baxıb, görürəm ki, çörək qalxır, amma bir nəfər də olsun bu barədə səsini də çıxarmır.
Sonra görürəm ki, Qarabağ barəsində ancaq hansısa rayonun alınması günü (onda da ancaq bir-iki nəfər) danışır .
O gün də görürəm ki, müstəqilliyin qəhramanı Rəsulzadənin şəkli küçədə, yerdə toz içindədir. Və daha nələr nələr... Yox ee, bizim millet düzələnə oxşamır...
Deyirəm də, mən pessimistəm. Amma öz aramızdı, gəlin açıq danışaq: siz bunları fıkirləşıb pessimist olmazsıniz?
Bilin ki, bizim millətin ən yaxşı bacardığı şey məhz Mr. Pessimistlər yetişdirmək olub. Məsələn Axundov, Mirzə Cəlil və digərləri kimi. Məhz onlar Azərbaycan kimi dövləti Danabaş kəndınə və azərbaycanlılar kimi milləti Qurbanəli bəylərə bənzədiblər. Tənqid və ancaq tənqid! Hər hansı bir çıxış yolu yoxdu! Hər hansı bir istiqamət yoxdu! Alma çurukdü! Çürük də pisdi! Vəssalam, şüt tamam! Qurtardı. Bəs yaxşı, biz bu çürük almanı neyləyək? Bu barədə yazan olmayıb. Mr Pessimistdilər axı...
O gün “özümə söz verirəm ki, bir də pessimistlik etmiyəcəm” deyirdim ki, birdən qabağımdan bir qrup piket keşırən adam keçdi. Bir yarımçıq jurnalıst olduğumu nəzərə alıb nə baş verdiyini öyrəndim. Sən demə, bunlar səkkizinci kilometr bazarında yerləri yanan satıcılardı. İstiqamətləri də prezident aparatının yanınadı. Dedim nə istərsiniz? Dedilər ki, bizə heç olmasa bir az yardım edilsın. Bir az fikrə gedib öz-özümə dedim ki, gərək bizim millətin nəyinisə «yandıralar» ki, türklər demişkən, «kəndinə qaytsın». Onu bilirəm ki, nə yanır-yansın amma bizim bu neft yataqları yanmasın. Onda bizim millət nəinki ayılacaq, hətta bəlkə bir daha yata da bilmədi.
Nə isə piketçilərə “Allah köməyiniz olsun” deyib uzaqlaşdim. Ürəyimdə dedim ki, «gözlüyün, gözlüyün. İndi bir nəfər əlində dollar paçkası gətirb sizə pul paylayacaq». Pah! Yenə də pessimistlik, yenə də pessimistlik.
Adama deyərlər niyə belə deyirsən. Bəlkə kimsə bunların yanmış yerlərinə can yandırdı. Amma məncə belə fikirləşmək özü romantik optimislikdən başqa bir şey deyil.
Mən gərək özümü müalicə edəm. Belə olmaz. «Min dərdin min bir dərmanı var» deyiblər. Ona görə də bütün Mr. Pessimistlərə ümüdlərini itirməmələrini məsləhət görürəm. Allaha əmanət olun.
Gülün tıkanı var deyə kədərlənmə,
Tikanın gülü var deyə sevin.
Mr. Optimislərdən

Xəqani Səfərov
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi