Bir neçə gün öncə qonşusuna verdiyi qabı almağa gedən Əliəkbər gördüyü mənzərədən cox əsəbləşir. Çünki onun evində istifadə etdiyi qabda qonşusu itinə yal verirdi. Hələ bu azmış kimi, qonşusunu görən İsfəndiyar dil-ağız da edir:
- Sağ ol, ay qonşu. Verdiyin qab lap yerinə düşdü. Qab alana qədər istifadə edim, sonra qaytararam.
- Mən evimdə istifadə etdiyim qabı vermədim ki, onu bu cür istifadə edəsən! Sənin bu təşəkkürün məsxərəyə daha çox oxşadı…
Bir acı həqiqətdir bu...
Hər bir nemətin özünə məxsus təşəkkür qaydası var. Bunların ən kamili bu təşəkkürün əməldəki inikasıdır.
Məsələn, məmur ona göstərilən etimadı ona etimad göstərənlərin rifahını yaxşılaşdırmaqla qarşılıq verərsə, bu, onun təşəkkürünün kamil formasıdır.
Tələbənin təşəkkürünün kamil formasi, onun qarşısına qoyduğu məqsədə doğru yorulmaq bilmədən səy etməsidir, tədrisində müvəffəqiyyətidir.
Yəqin ki, "O olmasın, bu olsun " filmində Baloğlanın tapança ilə qoz sındırmağın görmüsünüz. Alleqorik olsa da, burada nemətin təyinatı üzrə istifadə olunmamasını görürük. Hər bir nemətin öz kamalı var. Əgər o, öz kamalına uyğun istifadə olunmazsa, həmin nemətə zülm etmiş oluruq. «Hədisi-Qüds»də "Günahlarınızı etiraf edin ki, onları bağışlayım. Verilən nemətlətin şükrünü edin ki, onları artırım" - deyə zikr olunan hədisdə nemətlərin davamlı olması üçün şükür amili bir daha vurğulanır. Biz isə nə dərəcədə nemətlərlə əhatə olunduğumuzun fərqinə belə varmırıq. Bu üzdən Məsumlardan (ə) gələn hədislərdə "İlahi! Nemətinin nemət olduğunu dərk elətdir bizə" deyə zikr olunur.
Digər bir duada "İlahi! Sənə şükürlər olsun ki, məni yaranmışların əşrəfi olan İNSAN olaraq xəlq etdin. Əzalarımda heç bir qüsura mübtəla etmədin. Məni haqq yola - İSLAM dininə hidayət etdin və məni ƏHLİ-BEYT mərifətindən məhrum etmədin. YA RƏBB! Məni bu kərəminə layiq et! AMİN!" deyilməklə insanlar mərifətə dəvət edir.
Yarı dolu stəkanın ancaq boş hissəsini görən insanlar hər an Allahın onlara nə qədər inayət etdiyindən təbii ki, bixəbər olacaqlar.
Yazımızı etdiyi şükrünün və duasının nəticəsində cənnətdə peyğəmbərlə (ə) qonşuluq dərəcəsinə yüksələn mərifətli bir odunçunun rəvayətilə təbərrükləndirmək istərdik.
Belə nəql edirlər ki, bir gün Davud (ə) Allah Təaladan onun cənnətdəki qonşusunu ona tanıtdırmağıni rica etdi.
Həzrət Davuda (ə) şəhərin darvazasından ilk girəcək səxsi işarə etdilər. Oğlu Həzrət Süleymanla (ə) birgə həmin şəxsi görmək üçün Davud (ə) bir müddət orada gözləməli olur. Bir də görürlər ki, uzaqdan bir nəfər çiynində bir şələ odun, tər içində şəhərə daxil olur. Davud (ə) odunçuya yaxınlaşır və bir gecəliyə qonaq saxlamağını təvəqqe edir. Odunçu qonaqlarının kimliyindən bixəbər halda, onları evinə dəvət edir. Davud peyğəmbər (ə) odunçuda qeyri-adi heç nə görmür, bununla belə sakit halda yolu qısaldırlar. Qonaqların yol yorğunluğunu nəzərə alan odunçu, onları öz kasıb süfrəsinə dəvət edir.
Allahın peyğəmbərilə bir süfrə başında oturmasından bixəbər odunçu adəti üzrə yeməkdən sonrakı duasını edir: "İlahi! Məni Sən yaratdın, əqlimi Sən verdin, meşəni Sən yaratdın, odun toplamaq üçün qüvvəni Sən verdin, topladığım odunlara müştərini Sən yetirdin, əldə etdiyim ruzini sağlam halda qidalanmağı Sən lütf etdin" - odunçunu qəhər boğduğundan, göz yaşları yanağında iz açaraq duasina son verir: "İlahi! Bu qadər lütfü-kərəminin müqabilində mən nə etdim?!"
Həzrət Davud (ə) oğluna baxaraq razılıq əlaməti olaraq başını yelləyir…
İmam Sadiq (ə) adına İslam Maarifi Akademiyası
«Dəyərlər» Dini Jurnalistika Məktəbinin dinləyicisi
Комментариев нет:
Отправить комментарий